Εμείς τα παιδιά του 20ου Δημοτικού Σχολείου Καλαμαριάς φέτος αποφασίσαμε να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας στο παιχνίδι!!
Η μεγάλη μας αυτή ανάγκη εισέβαλε φέτος για άλλη μια φορά στη σχολική μας ζωή και πυροδότησε την ιδέα μιας και η αυλή μας είναι πολύ μικρή να αγωνιστούμε όλοι και όλες μαζί να μετατρέψουμε έστω και για λίγο το δρόμο μπροστά από το σχολείο μας σε δρόμο παιχνιδιού…
Και ο αγώνας άρχισε….
Ετοιμάσαμε επιστολές για να ζητήσουμε βοήθεια και κοινοποιήσουμε το αίτημά μας….
-
Στην Αντιδήμαρχο Παιδείας του Δήμου Καλαμαριάς κ. Βασιλική Νικολέττου – Σκάρλιου
-
Στον Πρόεδρο της Σχολικής Επιτροπής
-
Στην Τροχαία Θεσσαλονίκης
-
Στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου μας
-
Στους διαχειριστές των πολυκατοικιών και στους κατοίκους της γειτονιάς…
Ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό που τόσο λαχταρούσαμε ήταν μια μεγάλη προσπάθεια για την οποία έπρεπε να συμφωνήσουν πολλοί μαζί για να τα καταφέρουμε!
Αρχίσαμε να νιώθουμε αγωνία…
Θα τα καταφέρναμε να πείσουμε όλους αυτούς να συμφωνήσουν μαζί μας;
Και ο αγώνας και η δράση μας συνεχίστηκε… Χρειαζόταν μια γερή ενημέρωση…
Επιστολές στους φορείς
Ανακοινώσεις και προσκλήσεις στους κατοίκους της γειτονιάς μας…
Πόρτα πόρτα…. Χέρι χέρι! Με χαμόγελο αλλά και δύναμη και αυτοπεποίθεση για το δικαίωμά μας για χώρους παιχνιδιού που υπονομεύεται απροκάλυπτα από το αστικό μας περιβάλλον…
Έπρεπε περισσότερο να δημοσιοποιήσουμε το αίτημά μας…
Αφίσες! Αφίσες έπρεπε να δημιουργήσουμε με συνθήματα και παιχνίδια που θέλαμε να παίξουμε!
Αφίσες λοιπόν…
Ψηφιακές … έντυπες… αληθινές δικές μας δημιουργίες καμωμένες με ψυχή και μεράκι, σχεδιασμένες με λαχτάρα για παιχνίδι παιχνίδι πολύ πολύ πολύ…
Αλλά και ταμπέλες για το δικαίωμά μας στο παιχνίδι! Πανώ με νόημα για τον αγώνα μας!
Και δρώμενα… θεατρικά δρώμενα για κείνη τη μεγάλη μέρα! Πινελιές έκφρασης του αγώνα μας! Πινελιές δημιουργίας!
Αλλά και ταμπέλες για το δικαίωμά μας στο παιχνίδι! Πανώ με νόημα για τον αγώνα μας!
Και δρώμενα… θεατρικά δρώμενα για κείνη τη μεγάλη μέρα! Πινελιές έκφρασης του αγώνα μας! Πινελιές δημιουργίας!
Και κάποιος είπε: «Δε δίνουμε και ένα όνομα στο δρόμο μας;
Και κάποια είπε: «αν ο δρόμος ήταν μόνο για παιχνίδι ποια παιχνίδια θα σχεδίαζα να παίξω»…Και τα όνειρα με χρώμα και φαντασία αποτυπώθηκαν στο χαρτί…
Αγωνία… και πάλι αγωνία…
Θα τα καταφέρναμε να πείσουμε όλους και όλες να συμφωνήσουν μαζί μας;
Έπρεπε να συνδιαλλαγούμε για να πείσουμε φορείς και πρόσωπα…
Πώς; Συνεργασία, αγώνας για το δικαίωμά μας, κοινή προσπάθεια. Προσπάθεια να πείσουμε τους φορείς και τους γείτονες για το δίκαιο αίτημά μας. Πώς;
Μα φυσικά με επιχειρήματα! Για πρώτη φορά συνειδητά αναρωτηθήκαμε πώς πρέπει να επιχειρηματολογήσουμε για να είναι ο λόγος μας αποτελεσματικός. Μας πήρε χρόνο… δεν ήταν εύκολο… δεν είναι εύκολο….αλλά εμείς ΤΟΛΜΗΣΑΜΕ!
Το δύσκολο αυτό κομμάτι αναλάβαμε τα παιδιά της ΣΤ΄ τάξης με τη βοήθεια των δασκάλων μας
Δεν είναι εύκολο να διεκδικούμε αξιοποιώντας λογικά επιχειρήματα, χωρίς όμως να λογομαχούμε…, να ειρωνευόμαστε, να νευριάζουμε, αλλά μιλώντας ψύχραιμα, νηφάλια βασιζόμενοι σε επιχειρήματα…
Δεν ήταν εύκολο να μάθουμε να ενισχύουμε τα επιχειρήματά μας με παραδείγματα και άλλα σχόλια, ισχυροποιώντας έτσι την άποψη μας για δικαίωμα στο σχεδιασμό της γειτονιάς μας και για παιχνίδι
Δεν ήταν εύκολο να αναγνωρίσουμε τις αντιρρήσεις των συνομιλητών μας, επιδιώκοντας να τις αντικρούσουμε και να επιχειρήσουμε να βρούμε το κοινό έδαφος για να συμφωνήσουμε…
Μας πήρε χρόνο… και για να τα καταφέρουμε υποδυθήκαμε ρόλους και «βαπτιστήκαμε» στον προφορικό επιχειρηματολογικό λόγο!
Αλλά δεν το βάλαμε κάτω…
Γιατί εμείς δεν είμαστε μόνο για τα εύκολα! Για τα δύσκολα είμαστε!!
Τολμήσαμε…
…και ύστερα ήρθε ή ώρα της πραγματικής προφορικής αντιπαράθεσης…
Επίσκεψη στην Αντιδήμαρχο.
Εμείς τα παιδιά της ΣΤ΄ τάξης του 20ου δημοτικού Σχολείου Καλαμαριάς είχαμε μια δημόσια συζήτηση με την Αντιδήμαρχο Παιδείας του Δήμου Καλαμαριάς κ. Βασιλική Νικολέττου-Σκάρλιου.
Ο αγώνας των επιχειρημάτων για επιστροφή της γειτονιάς μας σε μας τα παιδιά ξανάρχισε…
Θέλαμε με δημοκρατικό τρόπο να διεκδικήσουμε το αίτημά μας!
Όχι να το επιβάλλουμε! Να εξηγήσουμε και να επιχειρηματολογήσουμε θέλαμε…
Πόοοοσες αντιρρήσεις είχαν…. Στην αρχή τα ‘ χάσαμε… Αγωνία…
Δύσκολα…
Αλλά τελικά τα καταφέραμε να τους ΠΕΙΣΟΥΜΕ και κερδίσαμε και τη δική τους συμμετοχή και βοήθεια. Με κατανόηση και αφού λάβαμε υπόψη μας και τα δικά τους αιτήματα… καταφέραμε να συνθέσουμε μια κοινή στάση…
Τολμήσαμε και τα καταφέραμε!
Και στη συνέχεια…
Τολμήσαμε μια δημόσια συζήτηση (debate) με τους γείτονές μας και τους γονείς μας…
ΚΑΙ ΕΦΤΑΣΕ Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ
Η μεγάλη μέρα!
Και κάποιο παιδί είπε: "Αν σήμερα χρωματίζαμε τα συναισθήματά μας τι χρώμα θα είχαν;"
Πώς νιώσαμε;
«Εγώ ΠΊΣΤΕΥΑ στην αρχή ότι όλη αυτή η δράση θα ήταν ένα μεγάλο ψέμα και πώς κάτι άλλο ήθελε απλώς να μας μάθει η δασκάλα μας. Την ώρα του debate ένιωθα πολύ άγχος, έτρεμα και κρύωνα…
Στο debate καθώς άκουσα τις πρώτες αντιρρήσεις αγχώθηκα πολύ γιατί δεν είχα επιχειρήματα για να τις αντικρούσω… Μετά καθώς περνούσε η ώρα άκουγα τα επιχειρήματα των άλλων παιδιών και πήρα θάρρος… και μίλησα… Ήταν πολύ ωραία. Αναπτύξαμε το λόγο μας και μιλήσαμε με ευχέρεια απέναντι στους συνανθρώπους μας»
«Την πρώτη φορά που πήρα το λόγο στο debate κόλλησα, γιατί μιλούσα σε κοινό. Είχα άγχος και κρύωνα. Ήταν όμως μεγάλη τιμή για μένα που μπορούσα να μιλήσω για ένα θέμα δικό μου έστω και για λίγο με τους κατοίκους της περιοχής! Ήταν τόσο δυνατή εμπειρία!»
«Προσωπικά ήμουν από την αρχή σίγουρη ότι θα τα καταφέρναμε. Έχω πολλή εμπιστοσύνη στους δασκάλους μου και στους συμμαθητές και συμμαθήτριες μου. Ήταν πολύ δυνατή εμπειρία… συνεργαστήκαμε, βελτιώσαμε το λόγο μας, μιλήσαμε μπροστά σε κοινό. Τ Ο Λ Μ Η Σ Α Μ Ε !!»
Και ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε...
Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα `ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Στίχοι: Λ. Παπαδόπουλος
Μουσική: Μ. Θεοδωράκης